Wiadomości

1

Akademia Lemologiczna / Odp: Akademia Lemologiczna [Pamiętnik znaleziony w wannie, albo Zaczontek]

« dnia: Sierpień 15, 2022, 09:42:38 pm »

Ten chyba  bardziej pasowny:
Albo przestawiają litery i odkrywają najtajniejsze plany niespokojnej partii. Jeżeli na przykład piszesz do przyjaciela: „Mój brat Tomasz K. miał hemoroidy”, biegły odcyfrowujący umie znaleźć w tym period znaczący: „Trójmaszt Bohemia — omyłka i mord”. To jest metoda anagramatyczna.
Powiedziałbym, że wprost wypożyczona metoda deszyfrowania:)

O! Wpadliście na niezwykle interesujący trop.
Naprawdę spora zbieżność metody deszyfracji z lemowego pamiętnika z  swiftowym, XVIII-wiecznym, też poniekąd pamiętnikiem.

Jeśli on w myślach nazwał Gmach "białym labiryntem" to nie dziwi jego bełkot po przeczytaniu tego fragmentu - takie mam wrażenie, że przeczytał swoje myśli.

Tzn, też miałem podobne wrażenie, ale doczytałem konkret i... tam jest tylko opis stanu "przed wejściem". Fakt, zapis myśli eNa (tak zakładamy, że się rozpoznał) może budzić zdumienie.

W każdem...wymowne chuchnięcie Prandtla pachnie Gombrowiczem:)

A gdzie zapachowy styk?
Z Gombra cienki jestem. 

Na polecenia Prandtla Kruuh dokonuje ostatecznego deszyfrowania, które to Prandtl odrzuca jako fałszywą asocjację. A brzmi ono:
- Wie...mm...muuu...sztucz...sztuczne m...m! M!!! Ha, ha, ha! Ha, ha, ha!

Tia... najpierw je zdobywa, potem wrzuca do herbaty przypadkowym (?) gościom, a potem mu się coś mami 
Aprop Kruuha - chciałem się przy nim na chwilkę zatrzymać, bo też mam asocjację  ,  zapewne fałszywą.
Ja sądzicie?
Kim on jest? Jaką rolę pełni w tym wydziale? Jak można go krótko, z żołnierska, nazwać?
Na podstawie opisów postaci które przytaczam;

W kwadratowym pokoju siedział przy stole nadzwyczaj otyły oficer i gryzł cukierki z papierowej torby, mieszając herbatę.

Gruby oficer, nie przestając mlaskać, pokazał mu trzy palce. Mundur miał rozpięty. Zdawał się spływać z krzesła, na którym siedział. Miał nalaną twarz, kark nabiegły tłuszczem, pofałdowany, oddychał głośno, świszcząc. Wyglądał, jakby się dusił.

Gdy odszedł, zwróciłem oczy na grubego. Cukierki zgrzytały mu w zębach. Usiadłem na krześle pod ścianą.
Starałem się nie patrzeć na chorobliwie otyłego oficera, bo drażnił mnie swoim mlaskaniem, a jeszcze bardziej tym, że wyglądał, jakby lada chwila miała go trafić apopleksja. Fałdy jego karku były aż sine pod szczotką krótko przystrzyżonych włosów. Jego tłuszcz był jego krzyżem, torturą. Oddychał z wysiłkiem, na jaki można się zdobyć chyba w ostateczności, przez chwilę, a on robił to ciągle i przy tym w ogóle jakby o tym nie wiedział. Walczył o powietrze i gryzł cukierki. Rosła we mnie chęć wyrwania mu papieru ze słodyczami; opychał się nimi, łykał, czerwieniał, siniał i sięgał lepkimi palcami po nowe.

Oficer za stołem chrapnął przeraźliwie. Drgnąłem. Wysiąkawszy nos, zajrzał do chusteczki, potem schował ją, sapiąc, z nie domkniętymi, nabrzmiałymi wargami.

Tłusty oficer musiał ją tam wrzucić, kiedy czytałem. Popatrzyłem na niego. Ziewał. Wyglądało to, jakby konał z rozdziawionymi ustami.

- Noooo? - zastękał wyrwany z odrętwienia otyły oficer. Zamglonymi, błoną jakby przesłoniętymi oczami wpatrzył się w Prandtla, który cisnął mu w twarz:
- Kancelerować!
- Neeee - zabeczał gruby falsetem.

..gruby zaniósł się niepowstrzymanym śmiechem, który przeszedł w rzężenie, okolona tłuszczem twarz posiniała mu, ze łzami, niknącymi w fałdach torbiastych policzków, łkał, łapiąc powietrze.

To wszystko. Kruuh!! - podniósł głos. Otyły całym w mundur opiętym cielskiem trząsł się na krześle, uczepiony kiełbaskowatymi palcami stołu. Na okrzyk Prandtla ucichł, chwilę pojękiwał, aż począł się gładzić obu rękami po twarzy, jakby pragnął się w ten sposób pocieszyć.

Zwróciłem oczy na otyłego. Miał wzrok śniętej ryby. Powietrze poświstywało w jego na pół otwartych ustach.

Ciekawy opis jak na kluczowe i ostatnie ogniwo deszyfracji, no nie?

2

Akademia Lemologiczna / Odp: Akademia Lemologiczna [Pamiętnik znaleziony w wannie, albo Zaczontek]

« dnia: Sierpień 14, 2022, 11:22:59 am »

Przy czym wrażenie mam, że deszyfrując wpadamy w tę samą pułapkę.

Jak „miliony” krytyków literackich i im podobnych. I każdy ma rację. 
To bardzo demokratyczna zabawa.

Uciekamy już z czwartego?
Zatem może krótkie streszczenie?
Są w nim dwie ważne rozmowy, obie o szyfrowaniu i życiu. Pierwsza, wstępna, z płowowłosym (żółtoszarym) majorem Ermsem.
Druga, już bardziej „dogłębna”,  z kapitanem Prandtlem.
Rozdzielone są absurdalną akcją z likwidacją szpiega, której opis bardziej przypomina sceny uliczne z czasów okupacji, niż realność raczej wąskich korytarzy Gmachu.

Oficer wyskoczył z windy, zatrzasnął jej drzwi nogą i cisnął w nas trzymanymi w objęciach paczkami, sam zaś pognał korytarzem, otwierając w biegu futerał. Ciężka paczka jak pocisk trafiła mnie w pierś, zatoczyłem się, oszołomiony, na drzwi windy, za zakrętem łomotał karabin maszynowy, coś trzasnęło nad moją głową i wszystko zamglił wapienny kurz.
- Padnij! Padnij!!! - krzyknął Erms, pociągając mnie za ramię, i sam rzucił się na podłogę.
Leżałem obok niego między rozrzuconymi paczkami, od strzałów aż huczało, korytarz grzmiał z jednego końca w drugi, kule śpiewały nad nami, białe dymki rykoszetów buchały ze ścian. Biegnący z zadartymi wysoko połami płaszcza zwalił się na samym zakręcie, puszczone skrzypcowe pudło otwarło się w upadku, wyleciała zeń chmura papierowych strzępów, polatując jak śnieg. Woń spalonego prochu kąsała w nozdrza. Major wcisnął mi do ręki małą ampułkę.
- Jak dam znak - • w zęby i rozgryźć!!! - krzyczał mi do ucha.
Ktoś biegł.
Zagrzmiało tak strasznie, że omal nie ogłuchłem. Erms zaczął wyrywać z kieszeni zalakowane koperty, tkał je w usta, żuł z największym pośpiechem, wypluwając pieczęcie jak pestki.
Nowy grzmot.

Karabin maszynowy w korytarzu? – absurd.
Bieg z zadartymi połam płaszcza w korytarzu? - to scena przestrzenna, poza tym, po co w Gmachu płaszcz?
Granaty w zamkniętym pomieszczeniu? – absurd większy niż kaem.
I końcowo -ta ampułka z trucizną o rozgryzienia  – charakterystyczna cecha pewnych grup podczas okupacji.
Ergo – ta scena jest z innej bajki. Raczej wiadomo, jakiej.

Mnie się "konopiasty" kojarzy z takimi sztywnymi, potarganymi włosami, a "płowy" z jasnymi,

A mnie konopiasty z konopiami, jedną z podstawowych roślin uprawianych i pleniących  w tej części Europy (Filip z konopii). Ogólnie żółtości. 
A płowy czemuś z czerwonawym, rudym. A to pewnie wypłowiały, czyli wyblakły, czyli szarawy

Tak. NN otrzymuje streszczenie swego żywota – bezcenne.

Jemu tak się zdaje – owszem. Ale czy ujawnione potwierdza taki wniosek?
Tam wszak nic nie ma. I nie chodzi o białe, a literki – jest tylko tyle;
„Umysł twój nie przyjmował w siebie niczego, odbijał tylko zewnętrzność, niby zlana wodą, połyskliwa bryła ściągniętej głiny”...
i
„Do tej pory nie myślałeś wcale o dalszych poczynaniach. Podnosząc rękę ku drzwiom, uzmysłowiłeś sobie po raz pierwszy, gdzie jesteś, poczułeś czekający za cienką przegrodą nieruchomy, biały labirynt”.

Gdzie tu los eNa?
Ujawniony zapis brzmi jak rodzaj inicjacji – bodaj chodzi stan przed i o samo wejście do Gmachu, który ma nadać eNowi, no właśnie co... nową świadomość? 
Poznanie ukrytego?
 Biblijne skonsumowanie  owocu z  rajskiego drzewa „poznania dobra i zła" czy tego drugiego?
 Acz w tym drugim przypadku zaproszenia nie było
Motyw labiryntu...
Symbol labiryntu jest archetypem znanym na całym świecie: od Azji, przez Afrykę i Europę aż po Amerykę Płd. Początki powstawania struktury znaczeniowej symbolu sięgają czasów zamieszkiwania ludzi w jaskiniach i wiążą się z wynikającymi z tego tajemnicami, lękami, etc. Symbole labiryntu jako ryty naskalne pojawiają się w jaskiniach w okolicach Pontevedra w Hiszpanii (datowane na okres 900‒500 p.n.e.) i w Val Camonica we Włoszech[5] (750‒550 p.n.e.).

Jego znaczenie jest tak samo skomplikowane jak sam wzór. Konotacje z istniejącymi labiryntami-budowlami, mającymi często charakter obronny, lub utrudniający dostęp spowodowały powstanie symboliki ochronnej – wizerunek labiryntu umieszczano na greckich domach dla zmylenia złych duchów. Najczęściej utożsamiany jest jednak z rytuałem „przejścia” czy inicjacji – symbolicznym powrotem do łona matki, „śmiercią” i odrodzeniem. W tym sensie rozumiany może być jako symbol poszukiwania duchowego centrum, dążenia do samopoznania. Do celów rytualnej inicjacji symbol labiryntu wprowadzano do wczesnych świątyń.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Labirynt

Podobna jest introdukcja Snerga w późniejszym Robocie.
W takim układzie niepojęty Gmach byłby pierwociną oceanu z Solaris?

I wreszcie sztuczne muchy Kruucha.
Urwałem, sięgając po herbatę. Pływała w niej mucha, której przed chwilą na pewno nie było. Czyżby wrzucił ją otyły oficer? Spojrzałem na niego. Dłubał w nosie.
Wyłowiłem muchę łyżeczką i rzuciłem na spodek. Stuknęła. Dotknąłem jej. Była z wydmuchanego metalu.
Są tak, a muzom?
 Czy po coś?

Jak wyżej: Szpital Przemienienia, Sekułowski – nie da się spisać żywotów nieświętych?

No proszę i taki trop w wojenkę.
Okazuje się, że szyfry Lema są tak samo zagmatwane jak budowa i sens Gmachu.
Więc może i ta książka to klucz do całej jego twórczości? 

3

Lemosfera / Odp: Wokół Lema się dzieje

« dnia: Sierpień 12, 2022, 03:42:21 pm »

Czyżby wyciekły "taśmy Ustynowicza?"

— Kolejną, obok Kopernika, postacią promowaną przez fundację jest Stanisław Lem?

W naszych planach są dwa filmy o tym wybitnym twórcy. Jesteśmy już po premierze pierwszego z nich przeznaczonego dla młodszej widowni. “Lem, przewidzieć przyszłość”, to produkcja o wynalazkach przepowiedzianych przez Lema, a to np. czytnik książek, czy smartfon. Kończymy też prace nad biograficznym obrazem pt. „Lem”. Przy jego produkcji dotarliśmy do unikatowych, nigdy niepublikowanych rozmów z nim. Mogę zdradzić, że są w nim m.in. unikatowe wspomnienia Stanisława Lema z czasów getta lwowskiego.

Słyszeliście coś więcej? Zwłaszcza o tym ostatnim?
https://gazetaolsztynska.pl/ilawa/846240,Ilawianin-zagral-glowna-role-w-filmie-o-Koperniku.html

4

Hyde Park / Odp: O muzyce

« dnia: Sierpień 11, 2022, 08:44:26 pm »

Sierpień mija a ja niczyja... taki refren 
Z okazji niedawnego zahaczenia nogą o sopocki deptak i też w okolicach BWA, przypomniała się ślicznie okrągła, równa rocznica.
66-ósta.
Pierwszego Festiwalu Zespołów Sweterkowych.
A na nim?
Ci -

Film jest ustawką. Cytując fragment książki Magdaleny Grzebałkowskiej "Komeda. Osobiste życie jazzu."...

Film się zachowa, czarno-biały, niewyraźny, minuta i pięćdziesiąt pięć sekund. Kamera najeżdża na pianistę, szczupłego blondyna w czarnej bluzie i w okularach z przezroczystymi oprawkami, który zapala papierosa i gasi zapałkę machnięciem prawej dłoni. Spikerka, tonem chłodnym i beznamiętnym, zapowiada: „Komeda, Krzysztof Trzciński. Twórca jednego z najbardziej interesujących zespołów jazzowych w Polsce. Słuchać będziemy kompozycji opartej na temacie Jana Sebastiana Bacha”. Pianista zawiesza dłonie nad klawiaturą
i zaczyna grać. Nagrywają w nocy, w pawilonie A. Komeda, Stolarz, Zylber i Milian. Najpierw cały utwór. Potem powtórki i zbliżenia. – Panowie, musicie grać tak samo jak za pierwszym razem, pod playback! – woła Andrzej Munk. Panowie się śmieją. Przecież to jest jazz, tu się nigdy nie gra dwa razy tak samo. Reżyser jest nieugięty, więc czasem na filmie będzie widać, jak muzycy nie trafiają w instrumenty w odpowiednim momencie.
Jerzy Milian w oczekiwaniu na swoją kolej zasypia pod wibrafonem. „Obudzono mnie taktownie, kiedy przyszła właściwa pora – opowie po latach. – Potem na ekranie zobaczyłem zamiast swojej twarzy raczej maskę pośmiertną, cały natomiast filmik odebrałem jako sylwestra w kostnicy, bo rytmy były żwawe, ale grane przez bardzo smutnych i ubranych na czarno panów w kłębach dymu”.

5

Lemosfera / Odp: Wokół Lema się dzieje

« dnia: Sierpień 11, 2022, 10:56:19 am »

Po dłuższym czasie dodam, że ten łemkowski wywiad też się na stronie "Przekroju" znajdzie:

Pani Bodnar miała chyba Lema w przekrojowym  "przydziale", gdyż co jakiś czas przypominała o jego obecności ... dwa lata później
https://przekroj.pl/archiwum/artykuly/85003?f=autor:2320

Natomiast poniższa zapowiedź to, niestety, żarcik 
https://przekroj.pl/artykuly/recenzje/zapiski-z-nieprzestworzy
...a może stety?

6

Akademia Lemologiczna / Odp: Akademia Lemologiczna [Pamiętnik znaleziony w wannie, albo Zaczontek]

« dnia: Sierpień 10, 2022, 05:55:40 pm »

N stara się podejść do zastanego świata gmachu racjonalnie.

No niech tam - że N. Warto ujednolicić pisownię bezimiennego.
A może N.N.?

To podczepilibyśmy Barańczaka, nawet na dwóch linach. 
W "tej" jest też pasowny cytat ;

Pomiędzy narodzinami a śmiercią
wiele się może wydarzyć:
między innymi (którzy są tacy jak ty)
możesz się nagle obudzić pomiędzy
sufitem a podłogą pomieszczenia, które
po jakimś czasie okaże się celą,
numerem hotelowym, mieszkaniem spółdzielczym
lub gabinetem dygnitarza
 "N.N. rozważa treść słowa «pomiędzy»"

Stąd próba rozgryzienia ich wydaje się niemożliwa, ale...:

Tak, skoro nazwiska też są szyfrem, może by i warto... jednak mam wrażenie, że jeśli był nawet taki zamysł - dopracować też ten poziom, to został zarzucony, zaś to co mamy jest efektem doraźnych skojarzeń.
Lem byłby zapewne ubawiony naszym dociekaniem 
Co nie znaczy że zniechęcam, sam się przyłączę.

Pan Majewski ładnie to łączy (w przypisach) z próbami analizy dzieła literackiego, nadinterpretacjami (Gigamesh?).

Ożeszsz... dopiero teraz zerknąłem. Jednak czytam z innych wersji, bo "majewska" ma za małą czcionkę. Ostro  poszedł w przypisie 33...oraz następnych.
Jeśli ma rację i całość jest literacką wariacją, głosem w wojnach semiotyków pre-, post-, trans- i -jeszcze inaczej... to... to jesteśmy w białych ustach.
Dodatkowo w okolicznościach gangabanga.
Na poważnie rozwinął te armaty kilka lat później w "Filozofii przypadku"...by?
Tak-siak - rozdział kluczowy.

No i w końcu ktoś młody, żwawy -  bo już miałem dość tych dziadersów. Konopiasty - płowowłosy, to to samo?
Zza mahoniowego biurka podniósł się oficer z konopiastą czupryną, w samej koszuli
i
Uśmiechał się wciąż; miał ujmujący wygląd płowowłosego chłopaka, choć przyjrzawszy mu się z bliska odkryłem wokół jego roześmianych, niebieskich oczu zmarszczki - ale były to zmarszczki śmiechu. Zęby miał jak młody pies.

7

Hyde Park / Odp: Wojna

« dnia: Lipiec 31, 2022, 10:38:09 am »

Napięcie rośnie?

Grzyb? Adidas?

Pal sześć Tajwan, lepiej daj rzucik sytuacyjny, jak tam u was? Taki ze środka, bo u nas jakby wszyscy się już przyzwyczaili, i włożyli różowe okulary (może poza jednym Wyrwałem)

8

Akademia Lemologiczna / Odp: Akademia Lemologiczna [Pamiętnik znaleziony w wannie, albo Zaczontek]

« dnia: Lipiec 30, 2022, 08:32:31 pm »

Notabene, u Lema jest dwóch Mlassgracków:

A co? Pirat nie może być profesorem? 
Poważniej, to mam wrażenie, że kwestię imion postaci Lem puścił na żywioł skojarzeniowy i nie do końca kontrolował. A może nie tylko imion? Jak Olka napisała - fantasmagoria (lub podobnie).

Zgadzam się z Wami, że pasowne te wszystkie porównania, ale jednak nie sądzę by końcowo była to książka o robotach i problemach z tym związanych.

Tak, zdecydowanie nie jest o robotach. Ciekawa, ale jednak ślepa ta uliczka.
Ogólniej, to mam wrażenie że rzecz była pisana „kompulsywnie”. Jakby pisarz podchodził do niej w różnych nastrojach i „wylewało się z niego”.
Raz długie opisy, innym razem makarony dialogów.
Gdy wpadał w fazę nelogizmów, to leciał bez kontroli i wtedy nawet miałem przesyt (w archiwum- bibliotece). W każdym razie silnie czuję spontaniczność pisanego, ale też pewną surowość materiału.

Wg mnie nie ma sensu dociekać realiów w tej książce - to poetyka snu, abstrakcji, która przemyca elementy znanego świata, ale doprowadza je do absurdu, wywraca na nice. Obłęd czai się za każdym biurkiem.

Tak właśnie.
Stąd też może sprzeczności - jedzonko na kartki, czy nie na kartki?.
Zamknięty? Otwarty ? – jeszcze nie doczytałem do owego przejścia, ale obiekt nie mógł być zupełnie wyizolowany bo... zupa kartoflana z grzankami, pieczyste porządnie łykowate... nie rośnie w podziemiach.
A teraz z innej, może już trochę nużącej beczki.

W jednej z podanych tu sążniście tematycznych analiz wyczytałem, że możliwa interpretacja Gmachu to getto, gdzie Lem przejściowo mieszkał podczas okupacji niemieckiej. Wprawdzie to raczej nieprawda (co innego, rodzice) – ale cały Lwów?
Tam niewątpliwie musiał się przemykać, choćby  z roboty do kryjówki i zapewne bywały sytuacje niebezpieczne. Zresztą sam o nich opowiadał.
 Zatem przeprowadziłem mały eksperyment. Podmieniłem kilka słów – przeczytajcie sami pamiętając, że nie chodzi o tchórza, a agenta do zadania specjalnego - bodaj ochotnika.

Naprzeciw, z ręką niedbale wspartą o framugę, stał w otwartych drzwiach przysadkowaty Niemiec i patrzał na mnie bez ruchu... Wnętrzności runęły mi w pustkę. Przestałem oddychać, coraz bardziej płaski pod jego znudzonym trochę, leniwym wzrokiem. Twarz jego, szeroka, o tęgich policzkach, wyrażała rosnący niesmak. ...  Stałem i czekałem. W ciszę wpłynął nosowy, daleki śpiew nadjeżdżającego tramwaju . Osłabł, znikł - i znowu słyszałem tylko własną krew. Odlepiłem ręce od lakierowanych drzwi.... Jeden krok, drugi, trzeci... szedłem... szedłem... znowu sam, wśród  ulic, schodzących się, rozchodzących, bezokiennych, zalanych blaskiem, o ścianach bez skazy, o szeregach lśniących okien, umęczony, zbyt słaby, żeby zdobyć się na ponowną próbę wtargnięcia gdziekolwiek, wejścia w któryś z tysięcznych kołowrotów, obracających się za dźwiękoszczelnymi taflami. Od czasu do czasu próbowałem opierać się o ściany, lecz były zbyt gładkie, zbyt pionowe, nie dawały oparcia, zegarek, nie nakręcony w porę, stanął nie wiadomo kiedy, i nie wiedziałem już, czy to noc, czy jeszcze dzień, chwilami stąpałem w rosnącym odrętwieniu, traciłem przytomność, nagle ocykało mnie trzaśniecie jakichś drzwi, odgłos ruszającego tramwaju, przepuszczałem ludzi z teczkami, raz robiło się pusto, raz całe korowody Niemców zmierzały w jedną i tę samą stronę - być może praca toczyła się tu okrągłą dobę - widziałem wychodzących i innych, tych, co ich zmieniali, i nie wiem dobrze, co działo się potem. Właściwie nie pamiętam z późniejszych godzin nic, bo choć szedłem przed siebie, wsiadałem do tramwaju, jechałem gdzieś, wysiadałem, odpowiadałem nawet, kiedy mnie zdawkowo zagadywano - czy nie życzył mi ktoś ,,dobrej nocy”? - umysł mój nie przyjmował niczego, odbijając tylko zewnętrzność, niby zlana wodą, połyskliwa bryła ściągniętej gliny. Na koniec, nie wiem doprawdy jak, znalazłem się w przedsionku swej kryjówki. Otworzyłem drzwi: mieściła się za nimi, podobna do chirurgicznej salki, lśniąca niklem i porcelaną łazienka, z marmurową, rzeźbioną jak sarkofag wanną; ledwo siadłem na jej brzegu, poczułem, że zasypiam. Ostatnim wysiłkiem chciałem zgasić śledzące mnie światło, ale nigdzie nie było kontaktu, więc, kiwając się na boki, siedziałem jeszcze trochę na szerokim brzegu wanny; iskry odbitego od niklowanych rur światła atakowały uparcie moje oczy, wszpilały się w powieki, podważały je, rozpryskiwały się na rzęsach - zasnąłem mimo owej tortury, zakrywszy rękami twarz, osunąłem się w jakieś twarde łoże, uderzyłem o coś kanciastego głową, ale nawet ból mnie nie otrzeźwił.
Podmiany:
oficer=Niemiec
winda=tramwaj
korytarz=ulica
drzwi ale tylko jedne = okna
łazienka= kryjówka

w każdem N trafia do wanny a z niej do kaplicy - i wkraczamy w świat inkwizycji;)

A  w wydziale teologicznym, którego częścią jest kaplica, trafia do dziwnej celi pustelnika Marfeona.
Coś ta cela zupełnie nie przypomina celi a...
Ujrzałem coś w rodzaju ciemnawego przedsionka, pełnego rupieci; kąty zawalone były brudnymi woreczkami, zeschłą cebulową łupą, pustymi bańkami, kołkami od kiszek, miałem węglowym - wszystko to, przemieszane z papierzyskami, pokrywało podłogę, tylko środkiem wiodło przejście, a raczej szereg łysin dających oparcie stopom, kończące się przy następnych, z nie ciosanych bierwion zbitych drzwiach. Brnąc przez śmietnisko, dotarłem do nich i nacisnąłem kutą w żelazie, ogromną, pałąkowatą klamkę. Usłyszałem pospieszne szuranie, gwałtowne szepty, i oczom moim w mroku, rozwidnionym płonącą nisko, jakby na podłodze, świecą, ukazała się chaotyczna ucieczka postaci pchających się do kątów, na czworakach włażących pod krzywy stół, pod pryczę - jeden z przebiegających zdmuchnął świecę i zapadła atramentowa ciemność, pełna swarliwych szeptów i posapywań. W powietrzu, które wciągnąłem do płuc, stał zaduch nie mytego ludzkiego mrowia.
Tu nie trzeba nic podmieniać. Opis jakby wyjęty z raportu Katzmana.

Przegapiłem kilku teologicznych;
brat Malchus.
Orfini - ksiądz-oficer
 brat Almigens
 ojciec Marfeon - pustelnik (nieobecny)

9

Akademia Lemologiczna / Odp: Akademia Lemologiczna [Pamiętnik znaleziony w wannie, albo Zaczontek]

« dnia: Lipiec 29, 2022, 11:51:20 pm »

Klituś-bajduś?

Taa...
Widzę, że grupa bzdeszyfrantów uformowała się. 
To tylko wrzucę 3 grosze do Kaprila.. trop kwietniowy pasowny, tylko bym literkę przesunął. Ale olowe równie dobre kappril/kapral
Kappril Anteusz - Appril Kanteusz

Zatem dorzucam kolejny pakiecik (w trójeczkach)
Mlassgrack – brygandier
Mrayznorl – doktor
Jonaberi O. Paupa  - nugator

Udanego d-szyfrowania - tylko CIEŻUJAWA!
 bo;

10

Akademia Lemologiczna / Odp: Akademia Lemologiczna [Pamiętnik znaleziony w wannie, albo Zaczontek]

« dnia: Lipiec 29, 2022, 07:12:25 pm »

Z "Bladego..." wynika, że mogą. Takoż z "Appleseed" pana Shirowa, który potem "Ghost in the Shell"...

No i z "Robota" Snerga.

Skądinąd ten trop roboci jest niegłupi, jesli nie mamy zwalić wszystkiego na karb niezgodności między resztą a "Wstępem", (  skądś zaś bohater musiał się w trakcie siedemdziesięciu dwu lat odcięcia od świata w tym Gmachu wziąć skoro nie wygląda na doświadczonego starca

Faktyczne, jest tu spory zgrzyt ze wstępem. Właściwie sprzeczność.
Ze wstępu wynika; Zamknięcie Pentagonu/Gmachu, jeszcze przed papyrolizą (jak wiele przed - nie wiadomo) - potem owa katastrofa z papierem - i wreszcie po 72 latach od zamknięcia katastrofa geologiczna.
Bohater grzebie się w papierach, zatem musiał być w Gmachu przed papyrolizą, i umrzeć też bo nie ma śladów w zapiskach o takiej katastrofie, co biorąc pod uwagę jego działalność jest niewyobrażalne.
(swoją drogą, jak zapiski uchowały się przed niepowstrzymaną "zarazą?)
Ba, musiał wejść przed zamknięciem Gmachu, boć on z zewnątrz i na przepustkę.
Ale musi też być blisko ostatniej katastrofy, ze względu na codzienną higienę łazienki i rozkład zwłok. Nie mogły tam leżeć niezauważone w nieskończoność.
Zatem...może mieć nawet więcej niż 72 lata, zależnie na ile wcześniej przed "zamknięciem" wszedł.
Jednak z opisu , to co najwyżej wiek średni. 
No i zupełnie bez przeszłości, czyli co - jednak robot? 
Taka inna, wcześniejsza, wersja Maski"?  Która to Maska zagubiła instrukcję - po co została stworzona?

Ewentualnie cały wstęp do śmietnika.

ps. Skoro przy kwestii zamykania Pentagonu jesteśmy - w pierwszym pokoleniu mogli tam faktycznie przeniknąć szpiedzy Antygmachu, jak praktyka życiowa pokazuje:
https://wiadomosci.wp.pl/agent-kgb-w-amerykanskiej-armii-poslugiwal-sie-tozsamoscia-zmarlego-dziecka-6795039974079328a

Trzymając się realiów czasowych bardziej inspirujący byliby ci:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ethel_i_Julius_Rosenbergowie
Swoją drogą, czy przed rokiem 1960 Lem miał szansę poznać szczegóły operacji "Venona"? Raczej nie.
Bo bardzo mi ona przypomina... chyba że i to wymyślił niezależnie obok tych z Zachodu 
https://pl.wikipedia.org/wiki/Projekt_Venona

11

Akademia Lemologiczna / Odp: Akademia Lemologiczna [Pamiętnik znaleziony w wannie, albo Zaczontek]

« dnia: Lipiec 27, 2022, 10:51:16 pm »

Jeszcze raz zacząłem i coraz bardziej widzę jedenastkowy zaczontek.
Jak to miało być?
Początek podroży Tichego na planetę zbuntowanych robotów? Zatem wchodzący do Gmachu byłby pierwotnie Tichym?
Gryzie to się z wstępniakiem, gdzie mowa o Pentagonie, typowo ziemskiej instytucji do zarządzania resztkami Ameryki. 
Ale tymczasem... gdzie to wchodzi nasz boh? Zauważyliście  nazwę instytucji?
Otóż to Dowództwo Okręgu  Kosmicznego, czego dowiadujemy od samego wędrowca zaraz na początku (u komenderała). Później kosmiczny wymiar wędrówki znika.
Czyżby jednak...Gmach stał się alternatywnym rozwinięciem poniższej sytuacji z jedenastki?
Tajny Pełnomocnik do Spraw Karelirii ma zaszczyt zaprosić p. Ijona Tichego na posiedzenie, które odbędzie się dn. 16 bm. o godzinie 1730 w malej sali Lambretanum.
Wstęp ściśle za zaproszeniami po prześwietleniu. Uprasza się o zachowanie sprawy w tajemnicy.
Nieczytelny podpis, pieczęć
i druga pieczęć czerwona, skosem: SPRAWA KOSMICZNEJ WAGI. TAJNE!!!

I jeszcze kawałek
Nareszcie otwarła się klapka selektywnego judasza, niewidzialny wzrok zlustrował mnie, po czym brama uchyliła się na tyle, bym mógł wejść.
– Pan Tichy – powiedział do kieszonkowego mikrofonu człowiek, który mi otworzył.
– Proszę na górę – zwrócił się do mnie. – Lewe drzwi.
Czekają już na pana.

Tiaaa...Lambretanum zamieniło się w Gmach?

Tichy poleciał – czym?
...ale chodzi o kamuflaż. Poleci pan w rakiecie podobnej zewnętrznie do wszystkiego, tylko nie do rakiety.
Ta zamieniła się  w szyfr?
Szyfr powinien przypominać wszystko z wyjątkiem szyfru – odparł. - To już w Gmachu
Tyle z porównywarki.

Nie, raczej nie. Raczej biologiczny trybik w maszynie, która albo ma zewnętrznego operatora/obserwatora,

Mogą być roboty biologiczne. 
 A może miał być wystylizowany na robota? Wtedy znów w tropie podroży 11. Cały czas oglądają go jakby był sztuczny (takimi czasem jawią się tubylcy) i widzą w nim imitację.
A komenderał pyta wprost  - Plastykowy? - rzucił mi nagle w twarz..
Ale ten nie znając misji zaprzecza?
W każdym razie nie ma on; ojca, matki, dzieci, znajomych, rodziny, nikogo.
 Nie ma żadnych myśli poza misją i gmachem. Zresztą pracownicy Gmachu podobnie. Nie wychodzą? Nie mają spraw prywatnych? Nie rozmnażają się?
Owszem, są kobiety, ale ich główna rola to parzenie herbaty (o herbacie będzie oddzielnie) oraz malowanie się.
I zasadniczo u Lema takie wypreparowanie z życia to częste zjawisko, ale mimo to zauważam.
Jednak Gmach był starszy niż jedno pokolenie.

W ogóle wszystko jest na głowie. Boh przychodzi z zewnętrznego świata i zachowuje się „normalnie”, ale tym trybem nie może nigdzie trafić. Krąży.
Zatem zaczyna zachowywać się nienormalnie – i trafia od razu.
Co to – test na inteligencję?

A teraz "wątek poboczny"  - herbata, zauważyliście?
To drugi,  cichy bohater tej powiastki.
Policzyłem, występuje 18 razy, z czego15 razy jest mieszana (zmieszana, zamieszana, pomieszana) niemal w każdym pomieszczeniu. Sam fakt mieszania przez sekretarki został odnotowany 3 razy; raz wyziębła, raz toczona, 3 razy słodzona i tylko raz wypita – a co to za szyfr?
Bo przecież nie przypadek

Na koniec coś z początku czyli Wydział Zbiorów, on,  ale nie tylko... za sprawą takich wtrętów ...najbliższy gobelin. Przyjrzałem mu się z bliska. Uszyty był z sążnistych
bród, faworytów, peruk, nanizanych na nylonową osnowę z takim zamysłem, iż złotowłose tworzyły na tle całości wielki herb państwa.
I
Całą ścianę na wprost zajmował gobelin; misterna kompozycja, utrzymana w barwach rudych i kruczych, przedstawiała akt państwowotwórczy. Adiutant, nie bez pewnego ociągania, pokazał mi przystrzyżone czarne baczki, które tworzyły część delii jednego z dostojników, dając do zrozumienia, iż pochodzą ze zdemaskowanego przezeń agenta.

Delia to coś takiego, w sumie baczki jako surowiec nie odbiegają daleko od  futer rysiów czy innych  soboli.
Aaa...co to ja miałem...to że owe kompozycje poprowadziły jakimś ukrytym szyfrem do wytworów niejakiego Arcimboldo. Np. takich;

Podsłuchowy Bassenknack – z pękniętym bassem (wersja niemiecka), z drygiem do basów (wersja angielska) - w każdem zgrany z funkcją;)

Dorzucam kolejne;
Ganzmirst –płk dypl.
Gloubl – archiwariusz
Kappril Anteusz - janitor

12

Hyde Park / Odp: Zapaść polskiej Edukacji Narodowej

« dnia: Lipiec 27, 2022, 04:39:08 pm »

Wprawdzie bardziej "Zapas polskiej Edukacji Narodowej", ale zapewne teraz poziom tutejszej edukacji poszybujeee... 
Tylko nie bardzo skapowałem, były same beczki?
 Czy może pełne, ale whisky gdzieś zniknęła?
W tym drugim wariancie zwrot "ZNP nabrał wody w usta" jest obrzydliwa manipulacją 
https://polskatimes.pl/media-znp-stracilo-250-tys-zlotych-zwiazek-inwestowal-w-beczki-whisky/ar/c1-16528563

13

Hyde Park / Odp: Upadek Cesarstwa Rzymskiego

« dnia: Lipiec 27, 2022, 01:29:28 pm »

Zauważyliście, że ta "wilczyca" jest częściowo ogolona?

Teraz widzę  ale to chyba tylko upodobnienie do "kapitolińskiej klasycznej".

Nie pękaj;)

Ola, tu jednak pękam 
Zresztą łatwo domyślić, no bo ile znasz par bliźniaków, gdzie jeden przedwcześnie a dość gwałtownie zszedł był?
Wilczyca wyjąca do Księżyca, też jest jakąś podpowiedzią. 
I czy ona wyje tak sobie, czy w jakimś celu? I czy na pewno wyje? - Dasherblar wie.

14

Hyde Park / Odp: Upadek Cesarstwa Rzymskiego

« dnia: Lipiec 26, 2022, 11:40:39 pm »

Czyli pewnie Yoda z rzymską wilczycą...

A Yoda miał brata bliźniaka?
 Ten 1/2 bliźniak ujeżdżający symbol zachodniej cywilizacji kogoś mi przypomina z postury, ale ...aż boję się napisać... 

15

DyLEMaty / Odp: Właśnie (lub dawniej) przeczytałem...

« dnia: Lipiec 26, 2022, 10:55:38 pm »

Co do tego gimnazjona - zabij, dałbym się pokroić, że jest z prawej a nie lewej.

Proszę Cię bardzo, może być z prawej. Nie jestem uparty  Przecież wystarczy zmienić ulicę.
Tylko żeby gimnazjon był przed ta cieńszą wieżą wniebowziętą , a nie grubszą kopułą dominikańską przed którą Baszta P. 
Widok z ulicy tegoż Czarnieckiego, dzisiaj Winiczenki.

A co do Empuzona - i jak? Księgi Jakubowe mnie pokonały,

Nie ciebie jednego, a cały bukiet miłośników autorki. Ja dotarłem do mety gdzieś po pół roku i nie dam głowy, że pamiętałem w tym momencie początek, czy nawet środek.
Stymże sączyłem.
Mpuztichy jednak z innego formatu. Czytam i jestem w połowie, a to już czwórka. Jeśli dokończę będzie z plusem.  Akcja kubicą nie pędzi ani nawet szurkowskim, jednak są smaczki.
Może być, ze dla każdego coś miłego i można szyfrować -roz do woli. Dlatego zapętliło do Lemwanny.
Chyba mnie nie powieszą za cyctacik, aaa... na wszelki wypadek zakamufluję jako oryginalne dzieło sztuki w stylu cdecart klim-one.

I byłyby tego jeszcze z cztery strony.

ale to trochę cieńsze, to może bym przeszedł - ale czy warto?

Trudno brać taką odpowiedzialność  wiedząc, jak bezcennym wolny czas Twój. Mi się czyta dobrze.

ps. Tak na puzonie gra Sosnowski:

Sosnowski gra na trzech klawiszach - tu masz wirtuoza skojarzeń 
https://nowynapis.eu/tygodnik/nr-156/artykul/empuzy-czyli-rekwizytornia-grozy-i-zabawy-olgi-tokarczuk