A ja zapytam tak: czy naprawdę sądzisz, Cetarianie, że taki monit w jakikolwiek sposób wpłynie na decyzję o ewentualnej publikacji owych listów?
Bo msz świat tak nie działa. Myślę, że adresat jest od dawna świadomy, że istnieje pewne zainteresowanie wydaniem tej korespondencji, i natrętne dopominanie się niekoniecznie przyspieszy przejście do fazy wydawniczej realizacji.
Sygnał ze strony forum dostał, traktujmy się wzajemnie poważnie.
Co innego, gdyby podobne zapytanie padło z innego źródła. A najlepiej - z więcej niż jednego.
Ja nigdzie nie twierdziłem, że monit wpłynie na decyzję. Ale chciałbym się dowiedzieć, dlaczego decyzja jest taka, jaka [de facto] jest.
Twoje podejście jest takie, że gdyby T.L. i mógł i chciał wydać te dwa tomy korespondencji, to wydałby je (W.Z. jest tylko jego pracownikiem).
A skoro nie wydał, to albo nie mógł, albo nie chciał, ale po co o to pytać?
Ja uważam że pytać warto,
a to twoje zdanie:
„Sygnał ze strony forum dostał, traktujmy się wzajemnie poważnie.”odnosi się raczej do W.Z., który prawie na pewno nie jest zasypywany przez
maźka pytaniami, ale przez trzy miesiące nie znalazł chwili czasu, żeby się oderwać od straganu z koszulkami i odpowiedzieć.
Dla mnie ta korespondencja (nasza tu wewnętrzna) ma taką zaletę, że właśnie przed chwilą uświadomiłem sobie, że biografia Gajewskiej została ocenzurowana.
To jest klasyczny dylemat biografów, jeśli biografia jest autoryzowana, autor dostaje łatwy dostęp do wielu źródeł, ale zgadza się na pominięcie tego, czego osoba opisywana (lub jej spadkobiercy) nie chce upubliczniać.
Nie zawsze tak jest, z tego co pamiętam, np. Hansen napisał, że Neil Armstrong udostępniał wszystko, o co Hansen prosił i odpowiadał na pytania, ale w żaden sposób nie ingerował w ostateczny tekst.
Być może już poprzednio pisałem, że wkrótce po premierze biografii Lema, napisanej przez Gajewską, widziałem wywiad z nią, w którym powiedziała, że po zakończonej pracy odwiozła do biblioteki sto dwadzieścia książek. Trochę mnie zdziwiło, że wśród tych książek nie było „Bogów Lema” Oramusa, w których Oramus opublikował wywiad z Rottensteinerem.
I że w związku z tym Gajewska nie dowiedziała się o procesie.
Ale w książce Gajewskiej pada jeden raz nazwisko Rottensteinera
Str. 500
„Pobyt w Wiedniu wspominał w liście do Władysława Kapuścińskiego; „Mieszkaliśmy u mego agenta {Franza Rottensteinera] i oglądaliśmy to austriackie miasto trochę podobne do powiększonego Lwowa, i nawet dwukonką, czyli fiakrem, się jeździło.””
Ca 30 milionów nakładu, tłumaczenia na czterdzieści języków, a biografka nie była zainteresowana kontaktem, rozmową z wieloletnim agentem Lema na Zachodzie?Rottensteiner żyje do dziś.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Franz_Rottensteiner https://en.wikipedia.org/wiki/Franz_Rottensteiner https://de.wikipedia.org/wiki/Franz_Rottensteiner Nie wiem, czy udzieliłby wywiadu Gajewskiej, ale co to szkodziło zapytać?
Ano szkodziło, bo gdyby napisała o współpracy, to musiałaby też napisać o jej zakończeniu, a w zasadzie o zerwaniu współpracy i o trwającym pięć lat procesie, przegranym przez Lema.
Orliński w swojej biografii Lema, na stronie 414, w Podziękowaniach, napisał tak: „Wsparcie Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej pozwoliło mi na sfinansowanie lemologicznych podróży do Lwowa, Berlina i Wiednia.”
Sądzę, że i Gajewska bez problemu zdobyłaby środki na wyjazd do Wiednia, gdyby spróbowała.
*
Jak już kiedyś pisałem, Kapuściński figuruje w indeksie książki Gajewskiej 21 razy. Wydaje mi się bardzo mało prawdopodobne, żeby to jego spadkobiercy blokowali wydanie jego korespondencji z Lemem.
Ulama nie ma w indeksie w ogóle. Może Gajewska nie przeczytała korespondencji Lema z LeGuin?
Może nie zauważyła wzmianki o korespondencji z Ulamem?
A może odradzono jej pisanie o Ulamie?
Jeszcze z Le Guin czeka w kolejce. To i te pewnie wpadłyby w kolejkę. Nic a nic mnie to nie ekscytuje, większość z tego będą to pewnie sprawy ówcześnie bieżące i dziś już mało istotne.
Może tak.
Tylko, że Ulam urodził się (w 1909 roku) we Lwowie, do którego Lem tęsknił przez całe życie.
Urodził się, tak jak Lem, w zamożnej, zasymilowanej rodzinie żydowskiej.
W 1933 r. obronił doktorat i zaczął wyjeżdżać do ośrodków akademickich Europy Zachodniej, a potem do USA.
Ojciec Stanisława Ulama, Józef, był adwokatem. (A w rodzinie Lema też byli adwokaci).
Wg Wikipedii
https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Ulam„Podczas wojny zginęła jego cała rodzina, z wyjątkiem kuzynostwa, które odnalazło się we Francji i Izraelu”Wydaje mi się że, nieco paradoksalnie, gdyby korespondencja Lema z Ulamem była, jak przypuszczasz, nudnawa, to zostałaby wydana.
Ja podejrzewam, że być może jest na tyle osobista, że T.L. postanowił jej nie wydawać.
