Przecież
praktycznie wszystko co tam napisano jest prawdą.
Cytuję z anglojęzycznej Wikipedii - moje prowizoryczne tłumaczenie, oryginalny tekst tu: https://en.wikipedia.org/wiki/World_War_II:
(...) W Europie Niemcy i Włochy stawały się coraz bardziej agresywne. W marcu 1938 roku Niemcy zaanektowały Austrię, ponownie wywołując niewielką reakcję ze strony innych potęg europejskich. Zachęcony tym Hitler zaczął podnosić niemieckie roszczenia wobec Sudetów - obszaru Czechosłowacji z ludnością głównie etnicznymi Niemcami. Wkrótce Wielka Brytania i Francja podążyły za radą brytyjskiego premiera Neville’a Chamberlaina i podporządkowały to terytorium Niemcom w porozumieniu monachijskim, które zostało zawarte wbrew woli czechosłowackiego rządu, w zamian za niespełnioną przez Niemcy obietnicę braku dalszych żądań terytorialnych. Niedługo potem Niemcy i Włochy zmusiły Czechosłowację do scedowania dodatkowego terytorium na Węgry, a Polska zaanektowała Czechosłowacji region Zaolzia.
Chociaż wszystkie zadeklarowane przez Niemcy żądania zostały spełnione przez porozumienie monachijskie, prywatnie Hitler był wściekły, że brytyjska interwencja uniemożliwiła mu zajęcie całej Czechosłowacji podczas jednej operacji. W kolejnych przemówieniach Hitler zaatakował brytyjskich i żydowskich „bojowników wojennych”, a w styczniu 1939 r. potajemnie zarządził rozbudowę niemieckiej marynarki wojennej w celu podważenia brytyjskiej supremacji na morzu. W marcu 1939 roku Niemcy zaatakowały pozostałą część Czechosłowacji, a następnie podzieliły ją na niemiecki Protektorat Czech i Moraw oraz proniemieckie państwo-klient - Słowację. Hitler wystosował również Litwie dnia 20 marca 1939 roku ultimatum, zmuszając ją do koncesji na rzecz Niemiec w regionie Kłajpedy.
Hitler, bardzo zaniepokojony ówczesną sytuacją międzynarodową, wysunął wówczas dalsze żądania w sprawie Wolnego Miasta Gdańska. Wielka Brytania i Francja zagwarantowały wówczas formalnie swoje poparcie dla niepodległości Polski a kiedy Włochy podbiły Albanię w kwietniu 1939 roku, ta sama formalna gwarancja została przedłużona na Rumunię i Grecję. Krótko po niewypełnionych obietnicach francusko-brytyjskich wobec Polski, Niemcy i Włochy sformalizowały swój sojusz tzw. Paktem Stalowym. Hitler oskarżył przy tym Zjednoczone Królestwo i Polskę o próbę „okrążenia” Niemiec i wypowiedział anglo-niemiecką umowę morską oraz niemiecko-polski pakt o nieagresji.
Sytuacja osiągnęła ogólny kryzys pod koniec sierpnia 1939 roku, gdy wojska niemieckie nadal mobilizowały się przy polskiej granicy. 23 sierpnia, gdy utknęły w martwym punkcie trójstronne negocjacje w sprawie sojuszu wojskowego między Francją, Zjednoczonym Królestwem a Związkiem Radzieckim, Związek Radziecki podpisał pakt o nieagresji z Niemcami. Pakt ten zawierał tajny protokół, który określał niemieckie i radzieckie „strefy wpływów” (zachodnia Polska i Litwa dla Niemiec; wschodnia Polska, Finlandia, Estonia, Łotwa i Besarabia dla Związku Radzieckiego) i podnosił kwestię kontynuacji polskiej niepodległości. Pakt ten zneutralizował możliwość radzieckiego sprzeciwu wobec kampanii przeciwko Polsce i zapewnił, że Niemcy nie będą musiały stawić czoła perspektywie wojny na dwóch frontach, tak jak to miało miejsce podczas I wojny światowej. Natychmiast po tym Hitler zarządził atak na Polskę na 26 sierpnia, ale słysząc, że Zjednoczone Królestwo zawarło formalny pakt o wzajemnej pomocy z Polską i że Włochy zachowają neutralność, postanowił go nieco opóźnić.
W odpowiedzi na brytyjskie prośby o bezpośrednie negocjacje w celu uniknięcia wojny, Niemcy wysunęły żądania wobec Polski, co było jedynie pretekstem do pogorszenia relacji. 29 sierpnia 1939 roku Hitler zażądał, aby polski pełnomocnik niezwłocznie udał się do Berlina, aby negocjować przekazanie Gdańska i zezwolić na plebiscyt w polskim korytarzu, w którym wiadomo było, że mniejszość niemiecka zagłosuje za połączeniem z III Rzeszą. Polacy odmówili wówczas zastosowania się do niemieckich żądań, a w nocy z 30 na 31 sierpnia podczas burzliwego spotkania z ambasadorem Wielkiej Brytanii Neville’em Hendersonem, Ribbentrop oświadczył, że Niemcy uważają swoje roszczenia za odrzucone.
1 września 1939 r. Niemcy zaatakowały więc Polskę po tym, jak zainscenizowały kilka incydentów na granicy jako pretekst do rozpoczęcia tegoż ataku (np. Prowokacja Gliwicka). Przegrana szybko przez Polskę Bitwa o Westerplatte jest często opisywana jako pierwsza bitwa tej wojny. Wielka Brytania odpowiedziała Niemcom tylko komunikatem z prośbą o zaprzestanie operacji wojskowych, a 3 września, po zignorowaniu tej prośby przez Hitlera, Francja i Wielka Brytania wraz ze swoimi dominiami wypowiedziały de jure ale nie de facto wojnę Niemcom. Formalnie więc do tej wojny dołączyły również Australia, Nowa Zelandia, Afryka Południowa i Kanada, ale tylko formalnie, jaki iż życie na antypodach, w Kanadzie czy Afryce Południowej toczyło się podczas tej wojny normalnie. Sojusz z Anglią i Francją nie zapewnił Polsce bezpośredniego wsparcia wojskowego poza ostrożnym francuskim zwiadem w Kraju Saary. Zachodni sojusznicy rozpoczęli także formalnie morską blokadę Niemiec, która miała na celu zniszczenie gospodarki tego kraju i sabotowanie jego wysiłków wojennych, na co Niemcy zareagowały rozkazem atakowania przez ich okręty podwodne i krążowniki alianckich statków handlowych i okrętów wojennych.
Już 8 września wojska niemieckie dotarły na przedmieścia Warszawy. Zbytnie rozciągniecie kanałów zaopatrzenia (tabory nie nadążały za czołgami) zatrzymało na kilka dni niemiecki atak, ale został on wkrótce wznowiony a pozostałości polskiej armii przedostały się do oblężonej Warszawy. 17 września 1939 r., po podpisaniu zawieszenia broni z Japonią, ZSRR zajął Polskę Wschodnią, uznając iż państwo polskie przestało istnieć po ucieczce prezydenta, premiera i wodza naczelnego do Rumunii. 27 września garnizon warszawski poddał się Niemcom, a ostatnia duża jednostka operacyjna Wojska Polskiego poddała się Niemcom 6 października 1939 roku. Polska formalnie się nie poddała i utworzono tzw. polski rząd na uchodźstwie. Znaczna część polskiego personelu wojskowego ewakuowała się do Rumunii i krajów bałtyckich a wielu z nich walczyło z Osią na innych teatrach wojny.
Niemcy zaanektowały część zachodnią i zajęły środkową część Polski, a Związek Radziecki - część wschodnią zaś niewielkie części terytorium Polski przyłączono do Litwy (Wileńszczyzna) i Słowacji (Spisz i Orawa). 6 października 1939 roku Hitler dokonał publicznej „uwertury pokojowej” wobec Wielkiej Brytanii i Francji, ale powiedział, że o przyszłości Polski mają decydować wyłącznie Niemcy i Związek Radziecki. Propozycja została odrzucona, a Hitler zarządził wtedy natychmiastową ofensywę przeciwko Francji, która jednak została przełożona na wiosnę 1940 roku z powodu złej pogody.
Związek Radziecki zmusił kraje bałtyckie, czyli Estonię, Łotwę i Litwę - państwa będące w radzieckiej strefie wpływów w ramach paktu Ribbentrop-Mołotow, do podpisania paktów wzajemnej pomocy, które przewidywały stacjonowanie wojsk radzieckich w tych krajach. Wkrótce potem przeniesiono tam znaczące radzieckie kontyngenty wojskowe. Finlandia odmówiła podpisania podobnego paktu i odrzuciła przekazanie części swojego terytorium Związkowi Radzieckiemu a więc Związek Radziecki zaatakował Finlandię w listopadzie 1939 roku a Związek Radziecki został wówczas wydalony z formalnie już tylko wtedy istniejącej Ligi Narodów. Pomimo przytłaczającej przewagi liczebnej sukces wojsk radzieckich był na początku niewielki, ale wojna ZSRR z Finlandia zakończyła się już w marcu 1940 roku znacznymi ustępstwami ze strony Finlandii. W czerwcu 1940 roku Związek Radziecki zaanektował zaś Estonię, Łotwę i Litwę oraz sporne rumuńskie regiony Besarabii i Bukowiny. Tymczasem nazistowsko-radzieckie zbliżenie polityczne i współpraca gospodarcza stopniowo się kończyły i oba państwa rozpoczęły przygotowania do wojny.
