Polski > Hyde Park
O muzyce
xetras:
Nie mam chęci wklejać Cypisa Solo, ale podobno "podbija" internety, w tym między innymi azjatyckiego tik toka.
Sztuczne kaktusy dygają do któregoś jego utworu.
Ponieważ nie lubię przekleństw, to sam nie zdobędę się na ten szalony wyczyn.
xetras:
Inicjatywa i fundacja Playing For Change jeździ po świecie i nagrywa wędrownych grajków.
liv:
Super te muzyczki.
xetras:
Mi najbardziej przypasowały : "Down By The Riverside", "Imagine", "Clandestino", "All Along The Watchtower", "Groove In G", a także "Chanda Mama".
Rocznicowo - na dwudziestolecie aktualna pieśń:
liv:
Sierpień mija a ja niczyja... taki refren :)
Z okazji niedawnego zahaczenia nogą o sopocki deptak i też w okolicach BWA, przypomniała się ślicznie okrągła, równa rocznica.
66-ósta.
Pierwszego Festiwalu Zespołów Sweterkowych.
A na nim?
Ci -
Film jest ustawką. Cytując fragment książki Magdaleny Grzebałkowskiej "Komeda. Osobiste życie jazzu."...
Film się zachowa, czarno-biały, niewyraźny, minuta i pięćdziesiąt pięć sekund. Kamera najeżdża na pianistę, szczupłego blondyna w czarnej bluzie i w okularach z przezroczystymi oprawkami, który zapala papierosa i gasi zapałkę machnięciem prawej dłoni. Spikerka, tonem chłodnym i beznamiętnym, zapowiada: „Komeda, Krzysztof Trzciński. Twórca jednego z najbardziej interesujących zespołów jazzowych w Polsce. Słuchać będziemy kompozycji opartej na temacie Jana Sebastiana Bacha”. Pianista zawiesza dłonie nad klawiaturą
i zaczyna grać. Nagrywają w nocy, w pawilonie A. Komeda, Stolarz, Zylber i Milian. Najpierw cały utwór. Potem powtórki i zbliżenia. – Panowie, musicie grać tak samo jak za pierwszym razem, pod playback! – woła Andrzej Munk. Panowie się śmieją. Przecież to jest jazz, tu się nigdy nie gra dwa razy tak samo. Reżyser jest nieugięty, więc czasem na filmie będzie widać, jak muzycy nie trafiają w instrumenty w odpowiednim momencie.
Jerzy Milian w oczekiwaniu na swoją kolej zasypia pod wibrafonem. „Obudzono mnie taktownie, kiedy przyszła właściwa pora – opowie po latach. – Potem na ekranie zobaczyłem zamiast swojej twarzy raczej maskę pośmiertną, cały natomiast filmik odebrałem jako sylwestra w kostnicy, bo rytmy były żwawe, ale grane przez bardzo smutnych i ubranych na czarno panów w kłębach dymu”.
Nawigacja
[#] Następna strona
Idź do wersji pełnej