Filmowe wizje książek

[Q]

Jak już tak kopię po starociach , to jeszcze moich osieem marzeń... (Niektóre prawie odwieczne .)

-"Niezwyciężony" nakręcony przez Camerona, kiedyś marzyłem by był w stylistyce pośredniej pomiędzy "Aliens", a pierwszym kinowym "Star Trekiem", ale po ilustracjach, którymi podzielił się z nami lemolog chyba wolę tamten styl;
-"Solaris" nakręcony przez Kubricka, po prostu jestem ciekaw czy powstałby film lepszy od "Odysei..." ;
-"Pirx" zrobiony w stylistyce oryginalnego "Aliena" połączonej z rakietowym stylem "Apolla 13";
-"Ubik" nakręcony w jajcarskiej stylistyce a'la "Piąty Element" (ta powieść aż się o to prosi), ale podszytej narastającym niepokojem rodem z horrorów, zagrany przy tym wiarygodnie od strony psychologicznej (chciałbym by Joe Chip miotał się jak  nie przymierzając - Al Pacino w "Insomnii");
-"Eden" - postarzały, więc nakręcony na luzie, w stylu retro, mocno zbliżonym do oryginalnego "Star Treka", ale Dubelty, Dubelty powinny być realistyczne (no i technologia powinna być lemowska, nie rodem z filmidła);
-"Obłok Magellana" nakręcony w sumie na serio, ale z lekkim puszczeniem oka - tzn. z zastosowaniem stylistyki wnętrz i ubiorów rodem ze "Star Trek - The Next Generation" (bo jakoś tak mi się ten "Obłok...") kojarzy;
-skoro o filmidle tyle mówię - nowelizacje odcinków animowanego "Star Treka" (był i taki, i przynajmniej mało humanoidów w nim było) pióra A.D. Fostera (kiepskie, ledwie rzemieślnicze, ale pogłębiające serialowe wątki) nakręcone od nowa przez R. Wise'a, w stylu w jakim nakręcił "Star Trek - The Motion Picture";
-"3001 Odyseja kosmiczna - finał" Clarke'a, nakręcona przez Spielberga w stylistyce a'la oryginał skrzyżowany z "Parkiem jurajskim" - jedna ze słabszych powieści Wicemistrza (w sumie nawet nie powieść, a zbiór popularyzatorsko zorientowanych scenek), ale baardzo filmowa...

Edit:
Jak tak dumam to jeszcze parę rzeczy przychodzi mi na myśl:
-"Piknik..." nakręcony jeszcze raz przez Tarkowskiego, ale dysponującego dla odmiany hollywoodzkimi możliwościami budżetowo-technicznymi, jestem zwyczajnie ciekaw jak by to wyszło;
-"Diamentowy wiek" N. Stephensona zekranozowany przez Martina Scorsese z wykorzystaniem połączonych stylistyk "Wieku newinności", "Gangów Nowego Yorku" (mamy tam neowiktorianizm), i tego co było dobre w "Johnnym Mnemonicu", z naleciałościami "Blade Runnera";
-"Gwiazdy, moje przeznaczenie" Bestera sfilmowane w polączonej stylistyce "Piątego Elementu", realistycznej space SF i... klasycznej wiedeńskiej operetki (ale bez śpiewów, chodzi mi o te mundury i salony);
-oryginalne trzy tomy "Fundacji" Asimova nakręcone przez Lucasa, w imperialnej, gwiezdnowojennej stylistyce;
-"Opowieści starego antykwariusza" nakręcone przez R. Wise'a jako czarno-biały, klimatyczny horror, w stylistyce podobnej do jego "Nawiedzonego";
-"2061..." Clarke'a (a jeszcze lepiej "Spotkanie z Ramą") zekranizowane przez Camerona, i - powstały na fali popularności tej ekranizacji - serial stanowiący ekanową "antologię" kosmicznych opowiadań tego twórcy;
-'Lewa ręka ciemności" nakręcona w srykistyce trochę (ale tylko trochę) podobnej do "Quintetu" Altmana, i z aktorami tak przerobionymi, by NAPRAWDĘ wyglądali na Getheńczyków;
-tak samo "quintetowaty" (w początkowej partii) film według "Lekcji historii" Clarke'a, kameralny, ale z dobrymi F/X użytymi (wyłącznie) do wykreowania wiarygodnego tła;
-"Koniec Wieczności" Asimova zekranizowany w manierze "Raportu mniejszości", połączonej z "ciężkim" technicznym stylem Camerona, przy czym mundury Wiecznościowców powinny mieć krój cokolwiek htlerowski (choć wiem, że tani to chwyt};
-"Królowa zimy" J. Vinge nakręcona w kontrastowej stylistyce - zima: śnieg i karnawał w Wenecji, lato: duszne tropiki i karnawał w Rio;
-drugi i/lub trzeci tom "Miast w Kosmosie" Blisha, nakręcony z hollywoodzkim wykopem (choćby i przez chałturnika klasy Bay'a) - pewne widoki (np. Nowy York szybujący na tle gwiazd) po prostu chce się zobaczyć.

[Q]

W ramach powtórek z SF (tak, pamiętam to czy owo, bo czasem wracam i kartkuję, wydało się ) przypomniałem sobie najlepsze prawdopodobnie opowiadanie Rogera Zelazny'ego - "Mechaniczne serce" (a w każdym razie mój ulubiony w/w autora kawałek). Ten Zelazny (uznawany zresztą za guru amerykańskiej Nowej Fali, acz on sam nie lubił tego terminu) znany jest zazwyczaj z tego, że pisze bajki, wręcz literackie komiksy czy fantastyczne opery mydlane, przyprawione jednak tak (dzięki jego literackiej biegłości i sporej erudycji), że da się je strawić, tymczasem "... serce" się zdecydowanie odróżnia od tego schematu.

Primo: kameralne, świat ledwo zarysowany, acz dość realistyczny. Wiemy tylko: że do gwiazd się lata, że cyborgi się robi i że eutanazja legalna, a nawet rozpasana.
Secundo: mieści się tam sporo, w tym opowiadaniu: i hard SF, i kawałek socjal fiction ponurej, i love story odległa od sztampy.
Tertio: bohater główny. Wypalony heros. Wypalony dosłownie i w przenośni. Pokrewny trochę temu ze "Spotkania z meduzą" Clarke'a, acz tam end jest happy. Sama jego obecność generuje transhumanistyczne pytania rodem ze znanych rozważań Minsky'ego. Resztka Borkmanna na koniec zginęła, a Bork nadal z kijem nad wodę chodzi. Pytanie czy Bork był Borkmannem nadal i ile w Borku bez Borkmanna zostało z dawnego bohaterskiego -nauty. Przeczytawszy lubię sobie wyobrażać, że sporo, i że tak poza czasem trwa ni człek, ni maszyna, ni martwy, ni żywy, ni szczęśliwy, ni nieszczęśliwy. (Zelazny uniki robi, a czytelnik zostaje z pytaniami.)

W sumie fajny byłby z tego film Tarkowskiego. Kameralny. O emocjach.
I to stanie nad wodą na początku i na końcu.
Widzę tego Borka do dziś jak nad wodą stoi i kij macza...

[Q]

W wyniku dyskusji na forum startrekowym uświadomiłem sobie, że chciałbym zobaczyć ekranizację "Bajek robotów", acz nie wiem czy dałoby się zachować humorystyczną lekkość i filozoficzną głębię na tyle, by rzecz - przez nie uskrzydlana - nie osunęła się w odmęty kiczu. I czy dałoby się z sensem udosłownić Mistrzowe opisy (jak - choćby - atomy wielkie jak pięści przedstawić?)... Z możliwych technik wolałbym artystyczną, acz względnie realistyczną, animację (nie przebieranki w stylu japońskich bajek tokusatsu czy holyłódzkie cyfrowe cuda w oczojebnym kręcone tempie). Zwróćcie uwagę jak "Bajki..." są epickie - i poetyckie zarazem - w sposób, który chyba tylko animacja (może Oshii? może Bagiński?) odda:

"Wybrał tedy planetę, bardzo od wszystkich słońc oddaloną, z zamarzłego jej oceanu wysiekł góry lodowe i z nich, jak z kryształu górskiego, wyciosał Kryonidów.
Zwali się tak, bo tylko w przeraźliwym mrozie istnieć mogli i w pustce bezsłonecznej. Pobudowali też w niedługim czasie miasta i pałace lodowe, a że wszelkie ciepło groziło im zgubą, zorze polarne łapali do wielkich naczyń przejrzystych i nimi oświetlali swoje siedziby. Im kto był wśród nich możniejszy, tym więcej miał zórz polarnych, cytrynowych i srebrzystych, i żyli sobie szczęśliwie, a że się nie tylko w świetle, ale i w szlachetnych kamieniach kochali, słynęli ze swych klejnotów. Klejnoty te były z zamarzniętych gazów cięte i szlifowane. Barwiły im wieczną ich noc, w której, jak duchy uwięzione, płonęły wysmukłe zorze polarne, podobne do zaklętych mgławic w kłodach z kryształu. Niejeden zdobywca kosmiczny chciał posiąść te bogactwa, cała bowiem Kryonia była z największych dali widoczna, migocąc bokami jak klejnot, obracany z wolna na czarnym aksamicie. Przybywali więc awanturnicy na Kryonię, by szczęścia wojennego próbować. Przyleciał na nią elektrycerz Mosiężny, który stąpał, jakby dzwon dzwonił, ale zaledwie na lodach nogę postawił, stopiły się od gorąca i runął w otchłań lodowego oceanu, a wody zamknęły się nad nim i, jak owad w bursztynie, w górze lodowej na dnie mórz kryońskich po dzień ostatni spoczywa.
Nie odstraszył los Mosiężnego innych śmiałków. Przyleciał po nim elektrycerz żelazny, opiwszy się płynnym helem, aż mu w stalowym wnętrzu bulgotało, a szron, osiadający na pancerzu, uczynił go do kukły śniegowej podobnym. Ale szybując ku powierzchni planety rozpalił się od tarcia atmosferycznego, hel płynny wyparował z niego świszcząc, a on sam, świecąc czerwono, na skały lodowe upadł, które zaraz się otwarły. Wydobył się, parą buchając, podobny do gejzeru wrzącego, lecz wszystko, czego się tknął, stawało się białym obłokiem, z którego śnieg padał. Usiadł więc i czekał, aż ostygnie, a gdy już gwiazdki śniegowe przestały topnieć mu na pancernych naramiennikach, chciał wstać i ruszyć w bój, lecz smar stężał mu w stawach i nie mógł nawet grzbietu wyprostować. Do dzisiaj tak siedzi, a śnieg padający uczynił go białą górą, z której tylko ostrze hełmu wystaje. Nazywają tę górę żelazną, a w oczodołach jej lśni wzrok zamarznięty.
Posłyszał o losie poprzedników trzeci elektrycerz, Kwarcowy, którego w dzień nie widać było inaczej jak soczewkę polerowaną, a w nocy jak odbicie gwiazd. Nie obawiał się, że mu olej w członkach stężeje, bo go nie miał, ani że lodowe kry pod nogami mu pękną, mógł bowiem zimnym stawać się, jak chciał. Jednego musiał unikać, to jest myślenia uporczywego, od niego bowiem rozgrzewał mu się kwarcowy mózg i to mogło go zgubić.
Ale postanowił sobie bezmyślnością żywot uratować i zwycięstwo nad Kryonidami osiągnąć. Przyleciał na planetę, a taki był długą podróżą przez wieczną noc galaktyczną zmrożony, że meteory żelazne, które się o jego pierś w locie ocierały, trzaskały na kawałki dzwoniąc jak szkło.
Osiadł na białych śniegach Kryonii, pod jej niebem czarnym jak garnek pełny gwiazd i, podobny do lustra przejrzystego, chciał się zastanowić, co ma począć dalej, ale już śnieg wokół niego sczerniał i począł parować."

"Trzej elektrycerze"

"Zjawili się wnet tłumnie śmiałkowie różnego pokroju.
Byli wśród nich i elektrycerze znamienici, i wydrwigrosze-oszuści, astrozłodzieje, gwiazdołowcy. Przybył na zamek Strzeżysław Megawat, szermierz-oscylator przesławny, o takim sprzężeniu zwrotnym zawrotnym, że nikt nie mógł mu pola dotrzymać w pojedynkę, przybywały scalone hufce z krain najdalszych, jak dwaj Automacieje, nadążnicy w stu bitwach wypróbowani, jak Protezy, konstrukcjonista sławny, który inaczej jak w dwu iskrochłonach, jednym czarnym, drugim srebrnym, nie chadzał, przyjechał Arbitron Kosmozofowicz z prakryształów zbudowany, postury przepięknie strzelistej, i Palibaba intelektryk, który na czterdziestu robosłach w osiemdziesięciu skrzyniach przywiózł starą maszynę cyfrową, od myślenia pordzewiałą, lecz potężną pomyślunkiem. Przybyli trzej mężowie z rodu Selektrytów, Diody, Triody i Heptody, którzy w głowach mieli taką próżnię doskonałą, że myślenie ich czarne było jak noc bezgwiezdna. Przybył Perpetuan, cały w zbroi lejdejskiej, z kolektorem w trzystu walkach wręcz zaśniedziałym, Matrycy Perforat, który dnia nie spędził, aby kogoś nie pocałkować, ten przywiózł na dwór wraz z sobą cyberowca niezwyciężonego, którego zwał Prądasem. Zjechali się wszyscy, a gdy dwór był już pełny, przytoczyła się pod jego progi baryłka, z niej zaś na kształt kropel rtęciowych wyciekł Erg Samowzbudnik, który dowolne mógł przybierać kształty.
Poucztowali bohaterowie, rozjaśniwszy sale zamkowe, że marmur stropów prześwietlił się różowo jak obłok o zachodzie, i wyruszyli, każdy inną drogą, aby bladawca szukać, wyzwać go na bój śmiertelny i odzyskać kluczyk, a wraz z nim posiąść królewnę i tron Boludarowy. Pierwszy, Strzeżysław Megawat, poleciał na Koldeję, gdzie żyje plemię Galaretów, bo zamyślał tam języka dostać.
Nurkował też w ich mazi, ciosami szpady zdalnie sterowanej drogę sobie otwierając, lecz nic nie zwojował, bo gdy nadmiernie się rozpalił, chłodzenie w nim prysło i znalazł szermierz niezrównany grób wśród obcych, a dzielne jego katody maź nieczysta Galaretów pochłonęła na wieki.
Dwaj Automacieje-nadążnicy dostali się do kraju Radomantów, którzy z gazów świetlistych wznoszą budowle, parając się promieniotwórczością, a takimi są skąpcami, że co wieczór liczą wszystkie atomy swojej planety; źle przyjęli kutwy Radomantowie Automaciejów, ukazali im bowiem otchłań pełną onyksów, miedzianki, cytrynów i spineli, a kiedy się elektrycerze na klejnoty złakomili, ukamienowali ich, obruszywszy z wysokości lawinę szlachetnych kamieni; gdy zaś ta szła, jasność zażegła okolicę jak przy upadku stubarwnych komet. Byli bowiem Radomantowie tajnym przymierzem połączeni z bladawcami, o czym nikt nie wiedział.
Trzeci, Protezy Konstrukcjonista, dotarł, po długiej podróży przez mrok śródgwiezdny, aż do kraju Algonków. Tam kamienne nawałnice meteorów chodzą; w ich mur niepożyty wbił się korab Protezego i ze strzaskanymi stery dryfował po głębinach, a gdy zbliżał się do dalekich słońc, nieszczęsnemu śmiałkowi światła po omacku błądziły po oczach. Czwarty, Arbitron Kosmozofowicz, więcej miał zrazu szczęścia. Przebiegł Cieśninę Andromedzką, przebył cztery wiry spiralne Gończych, za nimi zaś dostał się w próżnię spokojną, przychylną świetlnej żegludze, i sam jak promień ścigły na ster napierał i płomienistym warkoczem ślad swój znacząc, dobił do brzegów planety Maestrycji, gdzie wśród głazów meteorytowych ujrzał rozbity wrak korabia, którym Protezy był wyruszył. Pochował korpus Konstrukcjonisty, potężny, lśniący i zimny jak za życia, pod zwałem bazaltowym, lecz zdjął zeń oba iskrochłony, srebrny i czarny, aby mu za tarcze służyły, i ruszył przed siebie.
Dzika i górska była Maestrycja, kamienne lawiny po niej grzmiały lub srebrne zielsko piorunów w chmurach, nad przepaściami. Rycerz zaszedł w kraj wąwozów i tam Palindromici napadli go w jarze malachitowym, zielonym. Piorunami siekli go z góry, a on odbijał je iskrochłonnym puklerzem, aż wulkan przesunęli, krater mu do grzbietu przystawili i plunęli ogniem, narychtowawszy.
I padł rycerz i lawa kipiąca weszła w jego czaszkę, z której wypłynęło całe srebro. Piąty, Palibaba-intelektryk, donikąd nie wyruszał, tylko zatrzymawszy się tuż za granicami królestwa Boludarowego, robosły puścił na pastwiska gwiazdowe, a sam maszynę łączył, nastrajał, programował i biegał nad jej osiemdziesięcioma skrzyniami, a gdy się prądem nasyciły, że spęczniała rozumem, zaczął stawiać jej ścisłym sposobem obmyślone pytania: gdzie mieszka bladawiec? jak znaleźć do niego drogę? jak go z mańki zażyć? jak usidlić, aby kluczyk oddał? Gdy odpowiedzi padały niewyraźne i wymijające, uniósłszy się gniewem, ćwiczył maszynę, aż miedzią rozgrzaną zaczęła cuchnąć, i póty bił ją i okładał, wołając: - Gadaj mi tu zaraz prawdę, przeklęta, stara maszyno cyfrowa! - aż stopiły się jej złącza i pociekła z nich łzami srebrnymi cyna, z hukiem pękły przegrzane rury i został nad wyżarzonym gruchotem wściekły i z kijem w ręku.
Jak niepyszny musiał wracać do domu. Nową maszynę obstalował, ale nie ujrzał jej wcześniej, aż za czterysta lat.
Szósta była wyprawa Selektrytów. Diody, Triody i Heptody inaczej sobie poczynali. Mieli zapasy nieprzebrane trytu, litu i deuteru i zamyślali sforsować wybuchami ciężkiego wodoru wszystkie drogi wiodące w krainę bladawców. Nie wiadomo było jednak, gdzie tych dróg początek. Chcieli pytać Ognionogich, ale ci się przed nimi w złotych murach swej stolicy zamknęli i płomieniami wierzgali; bitni selektryci szturmowali, deuteru ani trytu nie żałując, aż piekło otwierających się wnętrz atomowych niebu w gwiazdy zazierało. Mury grodu lśniły jak złoto, lecz w ogniu ukazywały prawdziwą swą naturę, bo obracały się w żółte chmury siarkowego dymu, z pirytów-iskrzyków bowiem je wzniesiono. Tam Diody poległ, przez Ognionogich stratowany, i rozum prysnął mu, jak bukiet barwnych kryształów pancerz osypując. W grobowcu z czarnego oliwinu go pochowali i pociągnęli dalej, w granice królestwa Osmalatyckiego, gdzie gwiazdobójca, król Astrocydes, panował. Ten miał skarbiec pełen jąder ogniowych, białym karłom wyłupionych, a tak ciężkich, że tylko straszna siła magnesów pałacowych je trzymała, aby się na wylot, w głąb planety, nie urwały. Kto na jego grunt wstąpił, nie mógł ręką ani nogą poruszyć, bo przeogromne ciążenie skuwało lepiej od śrub i łańcuchów. Ciężką mieli z nim przeprawę Triody i Heptody, Astrocydes bowiem, ujrzawszy ich pod bastionami zamku, wytaczał jednego po drugim białego karła i puszczał im ogniem ziejące clelska w twarze. Pokonali go wszakże, a on im wyjawił, którędy do bladawców droga, czym omamił ich, bo sam jej nie znał, chciał tylko pozbyć się strasznych wojowników. Weszli tedy w czarne jądro mroków, gdzie Triodego ustrzelił ktoś z garłacza antymaterią, może któryś z myśliwych- Kybernosów, a może był to samopał, zastawiony na hezogoniastą kometę. Dosyć, że Triody znikł, ledwo "Awruk!!" krzyknąć zdołał, słowo ulubione, zawołanie bitewne rodu. Heptody zaś dążył uparcie dalej, ale i jego czekał kres gorzki. Dostał się jego korab między dwa wiry grawitacji, Bachrydą i Scyntylią zwane; Bachryda czas przyspiesza, Scyntis zaś go spowalnia i jest między nimi strefa zastoju, w której chwile ani wstecz, ani naprzód nie płyną. Zamarł tam żywcem Heptody i trwa, wraz z niezliczonymi fregatami i galeonami innych astroficerów, piratów i drążymroków, nie starzejąc się wcale, w ciszy i przeokrutnej nudzie, której na imię Wieczność.
Gdy tak skończył się pochód trzech Selektrytów, Perpetuan, cybergrabia Bałamski, który jako siódmy miał ruszyć, długo nie wyruszał. Długo się elektrycerz ów sposobił na wojnę, przypasowując sobie coraz ostrzejsze konduktory, coraz raźliwsze iskrownice, miotacze i spychacze; pełen rozwagi, zamyślał iść na czele wiernej drużyny. ściągali pod jego sztandary konkwistadorzy, wiele też przyszło bezrobotów, co, innego nie mając zajęcia, wojaczką pragnęły się parać. Uformował z nich Perpetuan galaktyczną jazdę grzeczną, a to ciężką, pancerną, którą ślusarią nazywają, i kilka lekkich oddziałów, w których służyli druzgoni. Na myśl jednak, że ma oto iść i żywota dokonać w nieznanych krajach, że w byle kałuży w rdzę obróci się ze szczętem, żelazne golenie ugięły się pod nim, zdjął go żal straszliwy i wrócił zaraz do domu, ze wstydu i żałości roniąc łzy topazowe, albowiem był to pan możny, o duszy klejnotów pełnej.
Przedostatni zaś, Matrycy Perforat, rozumnie wziął się do rzeczy. Słyszał on o kraju Pygmeliantów, karzełków robocich, które stąd swój ród wiodą, że się ich konstruktorowi grafion pośliznął na rysownicy, przez co z matrycownicy wszyscy co do jednego garbatymi pokurczami wyszli, ale się przerób nie kalkulował i tak już zostało. Te karły, jak inni skarby, wiedzę zbierają, stąd ich łowcami zwą Absolutu.
Mądrość ich zasadza się na tym, że są kolekcjonerami wiedzy, a nie użytkownikami; do nich wyruszył Perforat, nie sposobem zbrojnym, lecz na galeonach, których pokłady gięły się od wspaniałych darów; zamierzał wkupić się w łaski strojami, kapiącymi od pozytronów, siekanymi neutronowym deszczem, wiózł im atomy złota, wielkie jak cztery pięscie, i butle, chełboczące od najrzadszych jonosfer. Ale wzgardzili Pygmelianci nawet próżnią szlachetną, falami haftowaną w przepyszne widma astralne; darmo im też w gniewie Prądasem swoim groził, że na nich elektryczącego poszczuje. Dali mu w końcu przewodnika, ale ów był miriadorękim wijunem i wszystkie kierunki naraz zawsze pokazywał.
Przepędził go Perforat i puścił Prądasa tropem bladawców, ale się pokazało, że mylny był trop, chadzała bowiem tamtędy wapniowa kometa, prostodusznemu zaś Prądasowi wapń się pomieszał z wapieniem, który jest składnikiem głównym bladawcowego kośćca. Stąd błąd.
Długo wałęsał się Perforat wśród słońc coraz ciemniejszych, bo trafił w bardzo starą okolicę Kosmosu.
Szedł przez amfilady olbrzymów purpurowych, aż ujrzał, jak się jego korab wraz z orszakiem gwiazd milczącym w zwierciadle spiralnym odbija, w lustrze srebrnoskórym; zdziwił się i na wszelki wypadek wziął do ręki gasidło Supernowych, które kupił od Pygmeliantów, by się od zbytniej spieki na Drodze Mlecznej uchronić; nie wiedział, na co patrzy, a to był węzeł przestrzeni, jej silnia najspoistsza, nawet tamecznym Monoasterzystom nie znana; tyle o niej powiadają, że kto do niej doszedł, już nie wróci. Do dziś nie wiadomo, co stało się z Matrycym w owym gwiezdnym młynie; wierny jego Prądas sam do domu przygnał, z cicha wyjąc na próżnię, a jego szafirowe ślepia takim strachem nabiegły, że nikt nie mógł spojrzeć w nie bez drżenia. Korabia wszakże ani gasideł, ani Matrycego nikt już odtąd nie widział."

"Jak Erg Samowzbudnik Bladawca pokonał"

ps. Jeśli Cetarian ma rację i dożyję jak genetofor wynajdą to sam te "Bajki..." zrobić spróbuję, choć artysta ze mnie żaden .

[Q]

Tak jak wspomniałem maźkowi, chętnie bym zobaczył ekranizację powieści "Tylko cisza" Peteckiego Bohdana, nakręconą max. przez Andrieja Tarkowskiego (wiem, to już fantazja z gatunku historii alternatywnej), min. Duncana Jonesa (w dyspozycji z czasu gdy robił "Moon").

Założenie jest tam dość durne - by Ziemia miała okazję wrócić do równowagi ekologicznej, a astronauci wysłani akurat w hurtowych ilościach na poszukiwanie Obcego Rozumu powróciwszy nie pogubili się jak jaki Hal Bregg, ludzkość ma być w całości złożona do hibernatorów i przespać snem mrożonek 80 lat. Pilnować jej zaś mają dyżurujący samotnie po 20 lat strażnicy, w tym bohater główny, który ledwo co z gwiazd powrócił.
Czemu samotnie i lat tyle, a nie zespołami i po lat 5? Niby tak niewielu uznano za dość twardych i godnych zaufania.. Czemu nie zadbano o ich komfort, tylko kazano im durnieć na warcie? To, zdaje się, jest kolejne pudło futurologiczne, ekstrapolacja w przyszłość systemu nakazowego, mało troszczacego się o jednostkę.
Jest i wątlutki, w sumie niepotrzebny, wątek sensacyjny - grupka nastolatków uniknęła hibernacji skuszona wizją powrotu do natury i życia w głuszy. W efekcie bohatera (służy w ramach drugiej zmiany) czeka mało groźna potyczka z bandą sfiksowanych i obdartych czterdziestolatków, którzy sami sobie wmawiają, że im w tej dziczy dobrze i że są panami Ziemi. Oraz smaczek Kontaktowy - od tych co między gwiazdami nadchodzi, do stróżówki , sygnał, że jakiś Obcy, po lemowsku enigmatyczny, wrak w Próżni odkryli.

Czemu zatem rzecz chętnie bym oddał w ręce reżysera genialnego lub choć niezłego? Bo świetny jest tam obraz budzącej się przyrody, parku przechodzącego w podmokły las, utrzymywanego w dobrym stanie przez automaty miasta, tonącego w morzu bujnej zieleni. A - nade wszystko - wyjątkowo dobra jak na SF warstwa psychologiczna - obraz kosmonauty głupiejącego w samotności (i wciąż niepewnego czy jeszcze jest normalny),  któremu ojczysta Ziemia staje się nagle najbardziej obcym ze światów. Ta bujna zieleń i ta rozkładajaca się, ale i wciąż trzymająca się w kupie psychika, to byłby materiał na dobry film, gdyby miał kto wycisnąć z tej "...ciszy" co najlepsze, jak Kubrick z kingowego "Lśnienia".

[MarcinK]

Trochę w temacie (chyba  )
Tak patrzę na to

i wygląda świetnie. A więc pomyślałem że fajnie by było gdyby COBI wypuściło serię modeli maszyn z krajowego SF, wiecie rakieta z Milczącej Gwiazdy, statek z Testu Pirxa, również z komiksów takich jak Fukny Koval dało by się zmaterializować dużo materiału.

[maziek]

Feministki powinny zdecydowanie zaprotestować. Primo prototyp tego czołgu zwany był nieformalnie Matką (Mother). Wtóro ten czołg produkowano w dwóch wersjach - żeńskiej i męskiej. Żeńska miała 5 km-ów, a męska 3 km-y i dwie armaty 57 mm. Dla zapewnienia właściwej proporcji do dalszego rozmnażania w pierwszej serii wyprodukowano po 75 egzemplarzy wersji żeńskiej i męskiej.

Jest więc wysoce niestosowne i ahistoryczne tytułować ten pojazd pancerny "ojcem wszystkich czołgów", gdyż była to ich matka. A już ostatecznie rodzice.

A tak na marginesie - jak zabić klocki? Robiąc gotowe zestawy .

[Q]

Trochę w temacie (chyba  )

Chyba nie . Oni w zasadzie, można rzec, dobudowali nieoficjalny militarny pion do LEGO^* (duńska firma świadomie unika takiej tematyki zestawów) - zaczynali od Małej Armii, robią modele z II wś (niektóre pod logo World of Tanks)^**, bitwy pod Grunwaldem, teraz - jak pokazałeś - i na I wojnę asortyment rozszerzyli... Więc jakby już film mieli robić, to jakiś batalistyczny odpowiednik "The LEGO Movie" (z czerwonymi klockami w roli żołnierskiej krwi), nie SF.

* z czego znani są nie od dziś, i czego nie kryją:
https://www.nytimes.com/2015/11/21/business/legos-success-leads-to-competitors-and-spinoffs.html

** w tym "niemieckie", co aż w USA kontrowersje budziło:
https://www.washingtonpost.com/news/worldviews/wp/2014/12/11/polish-company-says-nazi-toys-are-a-fun-way-to-learn-about-history/?noredirect=on

A więc pomyślałem że fajnie by było gdyby COBI wypuściło serię modeli maszyn z krajowego SF, wiecie rakieta z Milczącej Gwiazdy, statek z Testu Pirxa, również z komiksów takich jak Fukny Koval

...choć na miejscu Admina, Parowskiego, et consortes negocjowanie takich licencji bym rozważył. Zwł. z "Bajek..."/"Cyberiady" mogłyby wyjść świetne zestawy (Mróz przerobiony na klocki ).

[Hornet]

Wracając do meritum: Jeszcze dekadę temu napisałbym, że marzy mi się ekranizacja Childhood's End, Clarke'a - co jest już nieaktualne, albowiem od 2015 takowa istnieje. Aczkolwiek na małym ekranie (serial TV).
Wyszło całkiem nieźle i myślę, że Sir Arthur byłby zadowolony.
Mogę jedynie ubolewać nad wycięciem wątku polskiego, gdyż Clarke w książce poprawnie zdefiniował patriotyczną, wyklętą polskość okresu powojennego - krytycznie, zaznaczam. Tego w serialu nie ma. Może to i lepiej, bo za obecnej władzy mogłoby dojść do międzynarodowego skandalu o podłożu godnościowo-patriotycznym i walki o dobre imię narodu polskiego (żartuję, ale kto ich tam wie).

[Q]

Mogę jedynie ubolewać nad wycięciem wątku polskiego, gdyż Clarke w książce poprawnie zdefiniował patriotyczną, wyklętą polskość okresu powojennego - krytycznie, zaznaczam.

Przy czym warto zauważyć, że nałożyły mu się dwa schematy, bo prognozował temu podziemiu (trudno rzec na ile serio, skoro miało się to dokonać w ostro zmienionych czynnikiem zewnętrznym warunkach) umiędzynarodowienie na podobieństwo XIX-wiecznego, postlistopadowego, które uczciwie wypracowało stereotyp Polaka - wiecznego powstańca/rewolucjonisty.

(Nawiasem: w ładny dwugłos się ten wątek układa z warstwą polityczną "Dominium Solarnego" Kołodziejczaka, którą kiedyś z ANIEL-ą rozjechaliśmy.)

[Q]

Poniekąd na marginesie netflixowej ekranizacji "Wiedźmina"... O tym co tu jeszcze można sfilmować. O Lemie też jest, na pierwszym miejscu:
https://lubimyczytac.pl/publicystyka/13310/szturmem-na-hollywood

[xetras]

Imponuje dyskusyjna kultura rozmówców - program "Sam na Sam" (1977).
Udział wzięli -
Jerzy Antczak (podsądny), ośmielił się stworzyć coś o czym nie ma mowy w ekranizowanym dziele,
Zygmunt Kałużyński (oskarżyciel publiczno-złośliwy, niczym prywatny trefniś dyrektora/prezesa M. Szczepańskiego i M. Waltera),
Aleksander Jackiewicz (wnikliwy senior, obiektywny obserwator filmowy),
Janusz Rolicki (gospodarz - gościnny wobec wszystkich gości - Antczaka, Jackiewicza, Kałużyńskiego).

Teraz takich rzeczowych argumentów w gorącej żarliwej grze już się nie spotyka.
Pasjonujące widowisko. Tylko 2 minuty, ale   to potężna sprawa.

Wracając do ekranizacji SF - Żuławski chyba by nie wyszedł bezboleśnie z takiej konfrontacji, gdyby na czas ukończył "Na Srebrnym Globie" wraz z "Markiem Zwycięzcą" (bo równolegle kręcił 2 części, czyli 2 filmy [i nie nakręcił ich,  ale odważył się lekceważyć i partyjnych technokratów i religijnych dogmatyków].
Cały zespół filmowy ["Pryzmat", 1972-1978] wtedy został rozwiązany, bo poważył się na nadludzki futuryzm estetyczny.

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Zesp%C3%B3%C5%82_Filmowy_%E2%80%9EPryzmat%E2%80%9D
Lista filmów też imponuje i wcale nie czuję, żeby były archaiczne estetycznie:
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Filmy_Zespo%C5%82u_Filmowego_Pryzmat

[Q]

Mówcie, co chcecie... Gdyby planować ekranizację "Bajek..." nie do końca serio, to ten czy ów dizajn można Japończykom podebrać...