Pokaż wiadomości
Ta sekcja pozwala Ci zobaczyć wszystkie wiadomości wysłane przez tego użytkownika. Zwróć uwagę, że możesz widzieć tylko wiadomości wysłane w działach do których masz aktualnie dostęp.
Rozważmy figurę "samopodobną", to znaczy taką, którą można przedstawić jako sumę mniejszych kawałków podobnych do niej w skali s. Przypuśćmy, że kawałków jest n. Szukamy liczby d takiej, by n=sd. Na przykład kwadrat możemy podzielić na 4 części dwukrotnie mniejsze; skala s=2, czyli 4=2d i d=2. Sześcian można podzielić na osiem takich części, a więc s=2 i mamy 8=2d, w związku z czym d=3. Tak określoną liczbę d nazywamy wymiarem fraktalnym (można zapisać, że d=logsn). (...) I tak dla fraktali liczba d nie jest całkowita. Np. dla dywanu Sierpińskiego jest równa log38=1,8928.., dla kostki Mengera log320=2,7268...
Tak oto, ponad dwadzieścia lat przed swoim narodzeniem posłużyły fraktale (co prawda w literaturze science fiction) do opisu idealnego piękna.Teraz nikogo nie dziwi wykorzystanie matematycznych wzorów i komputerów do tworzenia dzieł sztuki, ale przeszło 50 lat temu nie było to chyba takie oczywiste.
Powierzchnię wypełniał zawiły, powtarzający sie rytmicznie deseń. Nieskończona mnogość arabesek mrowiła się w oczach; każda rozpadała się na roje coraz drobniejszych i cała przestrzeń zabudowana wedle żelaznej konsekwencji praw wynikających z formuły, stanowiła tło, z którego występował w samym środku właściwy twór tej martwo zrodzonej kompozycji; puste, idealnie okrągłe białe koło.A Obłok, powstały w latach pięćdziesiątych, wyprzedza o ok. 20 lat tworzone za pomocą komputerów fraktale (choć jak podkreślają autorzy, obiekty te znane są matematykom od ponad 100 lat, ale może nie jako uosobienie piękna..)
ale zdecydowanie nie jestem tą samą osobą, która podpisuje sie jako humbulumbu.
